Մենք ապրում էինք մեծ առանձնատանը։ Ես, ամուսինս, երեխաները և մայրս: Ամեն օր միասին ընթրում էինք, դա մեր փոքրիկ ավանդույթն էր։Ամուսինս շատ հանգիստ մարդ է։ Նա կարող է պարզապես լսել, թե ինչ են ասում երեխաները, ես, մայրիկս: Սակայն նա ոչինչ չի խոսում։Արմենը հանգիստ արթնանում էր, նախաճաշում ու գնում տրակտորով աշխատելու։
Ինձ շատերն էին նախանձում, որ ես այդքան լավ ամուսին ունեմ։ Մենք միասին ապրեցինք քսան տարի։ Մի օր արթնացա, ամուսինս տանը չէր։ Ինչպես պարզվում է, նա աշխատանքի չէր գնացել։ Մոտոցիկլետը նույնպես անհ ետացել էր։ Ես չէի հասկանում, թե ինչ է կատարվում։Նրա շեֆը ինձ հարցրեց, թե որտեղ է Արմենը: Տասը օր անց կորած ամուսինս վերադարձավ։
Սակայն ոչ միայնակ, այլ մոտ յոթ տարեկան երեխայի հետ։ Ես ու մայրս բառացիորեն անխոս մնացինք։ Իսկ Արմենը թողեց որդուն ու անցավ աշխատանքի։ Ես չէի էլ կարող պատկերացնել, թե ինչ է կատարվում։ Մեր փոստատարը ինձ ասաց, որ վերջերս ինչ-որ նամակ է բերել ամուսնուս։Երեկոյան ամուսինս պատմեց, թե ինչ է գրված եղել դրանում։ Մի քանի տարի առաջ Արմենն աշխատանքի է գնացել հարևան գյուղ, որտեղ, պարզվում է, սիրավեպ է ունեցել։
Այդ կինը նրան երեխա է ծնել։ Երեխայի մոր հետ ող բերգություն է տեղի ունեցել: Ջրհեղեղ է եղել, գետը դուրս է եկել ափերից: Կինը չկարողացավ գոյատևել և որդին մնաց մենակ, իսկ հարևանները այդ մասին հայտնեցին նրա հայրիկին: Արմենն ինձ ոչինչ չասաց, իսկ ես նույնիսկ չէի կարող պատկերացնել, որ նա ընդունակ է նման բանի։ Հայրը չի կարողացել թողնել որդուն և բերել է մեր տուն:
Ես շո կի մեջ էի, չեի հասկանում, թե ինչպես պետք է շարունակեի ինձ պահել այս երեխայի հետ։ Շատ հիա սթափեցնող էր, որ ամուսնուս նման լուռ մարդը կարող էր ինձ խա բել ու թա քցնել այս ամենը: Ուզում էի երկուսին էլ դուրս վ ռնդել, բայց խղճացի տղային, գիշերը նա լա ց եղավ ու կանչեց մորը։ Ես ներեցի ամուսնուս..
Մենք ապրում էինք մեծ առանձնատանը։ Ես, ամուսինս, երեխաները և մայրս: Ամեն օր միասին ընթրում էինք, դա մեր փոքրիկ ավանդույթն էր։Ամուսինս շատ հանգիստ մարդ է։ Նա կարող է պարզապես լսել, թե ինչ են ասում երեխաները, ես, մայրիկս: Սակայն նա ոչինչ չի խոսում։Արմենը հանգիստ արթնանում էր, նախաճաշում ու գնում տրակտորով աշխատելու։
Ինձ շատերն էին նախանձում, որ ես այդքան լավ ամուսին ունեմ։ Մենք միասին ապրեցինք քսան տարի։ Մի օր արթնացա, ամուսինս տանը չէր։ Ինչպես պարզվում է, նա աշխատանքի չէր գնացել։ Մոտոցիկլետը նույնպես անհ ետացել էր։ Ես չէի հասկանում, թե ինչ է կատարվում։Նրա շեֆը ինձ հարցրեց, թե որտեղ է Արմենը: Տասը օր անց կորած ամուսինս վերադարձավ։
Սակայն ոչ միայնակ, այլ մոտ յոթ տարեկան երեխայի հետ։ Ես ու մայրս բառացիորեն անխոս մնացինք։ Իսկ Արմենը թողեց որդուն ու անցավ աշխատանքի։ Ես չէի էլ կարող պատկերացնել, թե ինչ է կատարվում։ Մեր փոստատարը ինձ ասաց, որ վերջերս ինչ-որ նամակ է բերել ամուսնուս։Երեկոյան ամուսինս պատմեց, թե ինչ է գրված եղել դրանում։ Մի քանի տարի առաջ Արմենն աշխատանքի է գնացել հարևան գյուղ, որտեղ, պարզվում է, սիրավեպ է ունեցել։
Այդ կինը նրան երեխա է ծնել։ Երեխայի մոր հետ ող բերգություն է տեղի ունեցել: Ջրհեղեղ է եղել, գետը դուրս է եկել ափերից: Կինը չկարողացավ գոյատևել և որդին մնաց մենակ, իսկ հարևանները այդ մասին հայտնեցին նրա հայրիկին: Արմենն ինձ ոչինչ չասաց, իսկ ես նույնիսկ չէի կարող պատկերացնել, որ նա ընդունակ է նման բանի։ Հայրը չի կարողացել թողնել որդուն և բերել է մեր տուն:
Ես շո կի մեջ էի, չեի հասկանում, թե ինչպես պետք է շարունակեի ինձ պահել այս երեխայի հետ։ Շատ հիա սթափեցնող էր, որ ամուսնուս նման լուռ մարդը կարող էր ինձ խա բել ու թա քցնել այս ամենը: Ուզում էի երկուսին էլ դուրս վ ռնդել, բայց խղճացի տղային, գիշերը նա լա ց եղավ ու կանչեց մորը։ Ես ներեցի ամուսնուս..
