Հարսանիքիս սպասել էի շատ երկար, ինչպես ընդունված է աղջիկների շրջանում։ Ամեն դետալ մտածել էի օրերով, պատրաստվել այնպես, որ մի բան չլիներ, որ սրտովս չլիներ, անկազմակերպ լիներ ու խանգարեր ինձ ու հյուրերիս լավ ուրախանալ։
Բայց դե ամեն բան մեր ուզածի ու պլանավորածի պես չեղավ, ընդհակառակը, կարելի է ասել՝ սարսափելի վատ ավարտ ունեցավ։ Ամեն ինչ նրան հասավ, որ տորթը կտրելու պահից հետո ես ու ամուսինս որոշեցինք, որ չենք ուզում իրար տեսնել ու բաժանվում ենք։
Պատմեմ սկզբից։ Մի աղջիկ շատ կարճ հագած եկել էր, շարունակ ուզում էր մեզ հետ պարել։ Ամուսնուս քաշում էր էս կողմ- էն կողմ ու հետը պարում։ Սկզբում գիտեի՝ իր բարեկաներից է, բայց պարզվեց՝ ընդհանրապես էդպես չէր անծանոթ մեկն էր։Տորթը կտրելու պահին էլ եկավ, փաթաթվեց ամուսնուս ու գոռաց՝ ես քեզ սիրում եմ։ Նենց կատաղեցի, ասեցի՝ հեց էս պահին բաժանվում եմ։ Տենց էլ էղավ։ Հավաքվեցինք, եկանք տուն։ Ոչ իմացանք՝ ում կողմից էր, ում հրավիրածն էր, ոչ էլ իմացանք՝ ով էր։
Ամուսնուս աչքերից, սակայն, երևում էր, որ լավ էլ գիտեր՝ ով էր, ինչ էր։ Երջանիկ լինեն, ի՞նչ ասեմ։
