Մասնագիտությամբ բուժքույր եմ, աշխատանքից հետո գնում եմ հիվանդների տուն․․․Այն, ինչ տեսա վերջերս մի տղամարդու տանը,
ինձ ուղղակի սարսափեցրեց։Վերջերս հասկացա, որ իրականում ես ագահ, անշնորհակալ ու անկուշտ մարդ եմ․․․ Ինչպես և մեզա-
նից շատերը․․․
Մի օր ինչ-որ մեկն ինձ ասաց, որ կարևոր չէ, թե ինչ ունենք այս պահին, միևնույնն է միշտ թվալու է, որ քիչ է, բավարար չէ, ու ավե-
լին է պետք։ Վերջին շրջանում հաճախ էի նեղվում, քանի որ վաղուց նոր հագո ւստ չէի գնել, կոշիկներս անցյալ տարվա էին, բացի
այդ արդեն 8 տարի երազում եմ մեքենա գնելու մասին, սակայն չի ստացվում։Ես բուժքույր եմ, նաև այցելում եմ տուն, կաթիլայիններ
միացնում, ներարկումներ անում։
Երբեմն պատահում է,որ միայնակ մարդիկ են լինում հիվանդները ու եթե խնդրում են, նաև որևէ տան գործ եմ անում։Վերջերս գնա-
ցել էի միջին տարիքի մի տղամարդու տուն, նրան ներարկումների կուրս էին նշանակել։ Երբ արեցի առաջինը, նա խնդրեց, որ լվա-
նամ իր սառնարանն ու գազօջախը։ Երբ բացեցի սառնարանը, սարսափեցի․ այն ամբողջությամբ դատարկ էր։ Հետաքրքրվեցի, թե ով է սովորաբար տան համար սնունդ գնում, իսկ տղամարդը ամաչելով ձեռքով ցույց տվեց ինքն իրեն։
-Գնում եմ, երբ ունեմ գումար։
Երդվում եմ, երբեք այդ կարգի դատարկ սառնարան չէի տեսել։ԵՍ ՇՆՈՐՀԱԿԱԼ ԵՄ ԱՍՏԾՈՒՆ, որ ամեն օր սնվում եմ, չգիտեմ, թե
ինչ է սովը, օրերով չեմ սպասում, թե երբ է ձեռքս մի քիչ գումար ընկնելու, որ հաց կամ կարագ գնեմ։ Ես հասկացա, որ իմ պահան-
ջարկները՝ ցանկություններ են, իսկ նրա ցանկությունները՝ կյանքի համար անհրաժեշտ պահանջարկ․․․
Լվացի սառնարանն ու գնացի։ Բայց տան ճանապարհին չէի դադարում մտածել տեսածիս մասին։Մտա խանութ,իմ գումարով մթերք
գնեցի, որքան կարող էի ինձ թույլ տալ, վերադարձա հիվ անդիս տուն։Գլուխ չեմ գովում, պարզապես հույս ունեմ, որ սա կարդալուց
հետո գոնե մի քանի հոգի կսկսեն գնա հատել այն, ինչ ունեն։ Իսկ եթե գոնե մեկը հենց այսօր օգնի մի կարիքավոր մարդու, ապա կը-
համարեմ, որ հենց այնպես չեմ ապրում։
Մասնագիտությամբ բուժքույր եմ, աշխատանքից հետո գնում եմ հիվանդների տուն․․․Այն, ինչ տեսա վերջերս մի տղամարդու տանը,
ինձ ուղղակի սարսափեցրեց։Վերջերս հասկացա, որ իրականում ես ագահ, անշնորհակալ ու անկուշտ մարդ եմ․․․ Ինչպես և մեզա-
նից շատերը․․․
Մի օր ինչ-որ մեկն ինձ ասաց, որ կարևոր չէ, թե ինչ ունենք այս պահին, միևնույնն է միշտ թվալու է, որ քիչ է, բավարար չէ, ու ավե-
լին է պետք։ Վերջին շրջանում հաճախ էի նեղվում, քանի որ վաղուց նոր հագո ւստ չէի գնել, կոշիկներս անցյալ տարվա էին, բացի
այդ արդեն 8 տարի երազում եմ մեքենա գնելու մասին, սակայն չի ստացվում։Ես բուժքույր եմ, նաև այցելում եմ տուն, կաթիլայիններ
միացնում, ներարկումներ անում։
Երբեմն պատահում է,որ միայնակ մարդիկ են լինում հիվանդները ու եթե խնդրում են, նաև որևէ տան գործ եմ անում։Վերջերս գնա-
ցել էի միջին տարիքի մի տղամարդու տուն, նրան ներարկումների կուրս էին նշանակել։ Երբ արեցի առաջինը, նա խնդրեց, որ լվա-
նամ իր սառնարանն ու գազօջախը։ Երբ բացեցի սառնարանը, սարսափեցի․ այն ամբողջությամբ դատարկ էր։ Հետաքրքրվեցի, թե
ով է սովորաբար տան համար սնունդ գնում, իսկ տղամարդը ամաչելով ձեռքով ցույց տվեց ինքն իրեն։
-Գնում եմ, երբ ունեմ գումար։
Երդվում եմ, երբեք այդ կարգի դատարկ սառնարան չէի տեսել։ԵՍ ՇՆՈՐՀԱԿԱԼ ԵՄ ԱՍՏԾՈՒՆ, որ ամեն օր սնվում եմ, չգիտեմ, թե
ինչ է սովը, օրերով չեմ սպասում, թե երբ է ձեռքս մի քիչ գումար ընկնելու, որ հաց կամ կարագ գնեմ։ Ես հասկացա, որ իմ պահան-
ջարկները՝ ցանկություններ են, իսկ նրա ցանկությունները՝ կյանքի համար անհրաժեշտ պահանջարկ․․․
Լվացի սառնարանն ու գնացի։ Բայց տան ճանապարհին չէի դադարում մտածել տեսածիս մասին։Մտա խանութ,իմ գումարով մթերք
գնեցի, որքան կարող էի ինձ թույլ տալ, վերադարձա հիվ անդիս տուն։Գլուխ չեմ գովում, պարզապես հույս ունեմ, որ սա կարդալուց
հետո գոնե մի քանի հոգի կսկսեն գնա հատել այն, ինչ ունեն։ Իսկ եթե գոնե մեկը հենց այսօր օգնի մի կարիքավոր մարդու, ապա կը-
համարեմ, որ հենց այնպես չեմ ապրում։
