Զանգում է դպրոցից: — Մամ, ես արդեն վեջացրել եմ ։ Տուն եմ գալիս։ Տուն գալը երեսուն րոպե է տևում, իսկ անցել էր մեկուկես ժամ։ Զանգահարում եմ ։ — Ալյո: Հետևի ֆոնում՝ աղմուկ, հայհոյանք, հրմշտոց: — Որտեղ ես: — Շուտով կհասնեմ, սպասիր: Եւ անջատում է հեռախոսը:Հետ եմ զանգում։ Բաժանորդը անհասանելի է:Մայրեր, որքան ժամանակ է պետք ձեզ, որ հասցնեք ինքներդ ձեզ այն վիճակի, որ թվա, թե ձեռքից ամեն ինչ գնում է:
Ինձ ՝ ուղիղ տասը վայրկյան։ Գուցե մի քիչ ավելի:Այնուհետև երևակայությունդ սկսում է աշխատել: Ամեն մի սար սափելի բան մտքովդ անցնում է: Մտածում ես, որ կռվի մեջ է ընկել կամ նրան գո ղացել են: Այդպես ես սկսեցի տարբեր մեթոդների մասին մտածել նրան գտնելու համար: Եվ երբ արդեն հագնվել էի, որ դուրս գամ նրան փնտրելու դռան զանգը տվեցին:
Բացեցի և տեսնեմ նա է դիմացս կանգնած: Նա ինձ ասաց, որ մնացել է դպրոցում պատմության տնային աշխատանքները կատարելու համար: Նա ետևում թաքցրած պաղպաղակը մեկնեց ինձ և լայն ժպտաց : Նա միշտ ինձ համար ինչ որ քաղցրավենիք է բերում:
Այս պատմությունից ես դասեր քաղեցի, որպեսզի նման պարագայում ինձ այդ աստիճանի չհասցնեմ: Հեղինակ: Նարինե Աբգարյան, գրող։
Դիտեք նաև՝
